Ik voel me niet goed genoeg

spiegel

Ik kijk in de spiegel. Zie mijn buik. De pukkeltjes op mijn benen. De striae rondom mijn borsten.

Waar ik eerder snel in mijn kleren schoot en niet eens in die spiegel durfde te kijken.

Bestuur ik nu alles grondig. Op de achtergrond hoor ik in mijn gedachten een: ‘het moet slanker, egaler en gespierder’.

Een mantra wat de ene keer sterker is dan de andere. Vandaag is ze gelukkig ergens in een klein hoekje van mijn gedachtes.

Is de ‘ik moet echt weer gaan sporten’ en ‘poeh een dieet dit is ook echt nodig’ maar een zachte stem.

Maar ondanks dat ik wil dat ze helemaal weg is. Is ze daar wel.

Ondanks dat ik helemaal niet wil sporten of afvallen om mijn lijf te veranderen, vertelt ze me zachtjes dat dit wel moet.

Minder hard dan gisteren. Aanweziger dan ik zou willen.

Gewoontes afleren

Zelfliefde is een proces en iets afleren wat jaren een gewoonte was al helemaal.

Diëten is een uitdaging met mensen om je heen die lekker een stuk chocola voor je neus wegpeuzelen. Stoppen met roken is moeilijker als iemand je een peuk aanbied. En het is niet voor niks dat alcoholisten, zeker in het begin, plekken vermijden waar alcohol gedronken wordt.

Als je in een wereld leeft waar alles ingericht is op een onrealistisch lichaamsideaal, is jezelf mooi vinden een uitdaging.

Normaal

‘ik word modder vet, ik moet echt afvallen’, ‘poeh ik zie er niet uit, kijk die pens’, ‘zoo zij is dik geworden zeg’. Is een kleine greep uit de opmerkingen die ik alleen vandaag al hoorde.

Op tv zie ik alleen maar slanke succesvolle vrouwen. De kleren die ik wil passen gaan maar tot maat 42. Terwijl de gemiddelde vrouw in Nederland een maatje 42 is. HALLO?!?! Waar shoppen wij, de vrouwen die boven het gemiddelde zitten?

Jong geleerd, oud gedaan

Als je dag in dag uit omringd wordt met dit soort idealen, is het niet gek dat mijn hoofd het moeilijk vindt om het tegenovergestelde te geloven.

Want ondanks dat ik let op wie ik volg op social media, mensen voorzichtig probeer te corrigeren als ze zeggen dat dik iets slechts is en de mensen die echt een negatieve invloed op mijn zelfbeeld hebben uit mijn leven geband heb, zit het gewoon verweven in onze maatschappij.

Want deze opmerkingen en gewoontes beginnen niet pas als volwassene, maar starten vanaf het moment dat we op deze aardbol rondlopen.

Dat stemmetje

Dat er dus een stemmetje op de achtergrond is, wat nog niet helemaal tevreden is als ik in de spiegel kijk. Vind ik dus niet gek.

Gelukkig heb ik ondanks dit stemmetje, een eigen wil. Kan ik kiezen, net zoals ik kan kiezen of ik dat ene leuke jurkje koop of niet. Al is tegen beide nee zeggen niet makkelijk.

Hierbij geldt ook: oefening baart kunst.

Want waar ik in het begin als ik zei: ‘je bent goed zoals je bent’ ik het totaal niet kon geloven en die kritische stem veel te hard was. Wordt die kritische stem steeds zachter.

Doorzetten

Als ik nu in de spiegel kijk en ik hoor mijn kritische stem, weet ik dat ze er is. Niet om mij te corrigeren maar om mij er aan te herinneren hoe we in deze maatschappij geconditioneerd worden.

Dat ik een eigen mening heb en dat ondanks dat ik haar wel hoor, niet naar haar hoef te luisteren.